Inngangur ritstjórnar Neista

Hírósímasprengjan 80 ára á morgun (6/8). Kalda stríðið var átök hins bandarískt-stýrða Vesturveldis gegn kommúnismanum, eftir að fasisminn var rækilega sleginn út með kjarnorkusprengjunni, er okkur sagt. En:

„Japanir voru reiðubúnir til þess að gefast upp og það var alls ónauðsynlegt að ráðast á þá með þessum hræðilega hlut“ kjarnorkusprengjunni, sagði reyndar Eisenhower yfirherforingi (seinna forseti) nokkru síðar. Sjá hér. 

En stríðinu lauk eins og því lauk, og þá hófst nýtt skeið, Kalda stríðið. Vesturveldið mikla, verndari lýðræðisins, hélt þá áfram sinni háleitu og göfugu baráttu, ekki síst með verkfæri sínu NATO, baráttu sem nú beindist gegn hinni nýju höfuðógn, kommúnismanum.

Eftirfarandi frásögn af dómsdagsáætlun bandarískra hernaðaryfirvalda – í sama mánuði og heimsstyrjöldinni lauk – gefur tilefni til stórra spurningamerkja við hin „háleitu og göfugu“ markmið Vesturveldisins mikla og við átakalínurnar og ríkjandi skýringar að baki Kalda stríðinu og vígbúnaðarkapphlaupinu.

Michel Chossudovsky er kanadískur hagfræðiprófessor, stofnandi Centre for Research on Globalization í Montreal og ritstjóri vefritsins Global Research.

Eftirfarandi grein var fyrst birt í febrúar 2023

Inngangur höfundar

Langtímaviðfangsefni mitt snertir „gildi mannlegs lífs“, „glæpavæðingu stríðs“, „friðsamlega sambúð“ milli þjóðríkja og „framtíð mannkyns“ sem nú er ógnað af kjarnorkustríði.

Ég hef rannsakað kjarnorkustríð í meira en 20 ár með áherslu á sögulegar, hernaðarlegar og pólitískar víddir þess, sem og glæpsamlega þætti þess sem aðferð til að framkvæma það sem best er lýst sem „þjóðarmorði á risamælikvarða“.

Það sem hér er kynnt er stutt saga kjarnorkustríðs: röð bandarískra kjarnorkustríðsáætlana sem ná aftur til Manhattan-verkefnisins (1939-1945) og leiddu af sér sprengjuárásirnar á Hiroshima og Nagasaki í ágúst 1945.

Ókunnugt almenningi er að fyrsta bandaríska dómsdagsáætlunin um kjarnorkuárás gegn Sovétríkjunum var mótuð af bandaríska hernaðarráðuneytinu á hápunkti seinni heimsstyrjaldarinnar, staðfest með „hámarksleyndar“ (trúnaðarflokkuðum) skjölum frá 15. september 1945 – þegar Bandaríkin og Sovétríkin voru bandamenn.

Það er ákveðin pólitísk blekking og ofsóknaræði í mótun bandarískrar utanríkisstefnu. Dómsdags- sviðsmyndin gegn Sovétríkjunum hefur verið á teikniborði Pentagon í næstum 80 ár.

Hefði ekki verið fyrir áætlunina frá september 1945 um að „þurrka Sovétríkin út af kortinu“ (66 þéttbýlissvæði og meira en 200 kjarnorkusprengjur), hefðu hvorki Rússland né Kína þróað kjarnorkuvopn. Það hefði ekki orðið kjarnorkuvopnakapphlaup.

Frá þessum upphafspunkti hafa fjölmargar bandarískar kjarnorkustríðsáætlanir verið mótaðar, áætlanir sem leiddu um síðir til „Strategic Air Command SAC Atomic Weapons Requirements Study“ frá 1956 (sem leynd var aflétt af í desember 2015) sem fólst í því að miða á 1200 þéttbýlissvæði í Sovétríkjunum, Austur-Evrópu og Kína.

Heimurinn er nú á hættulegum krossgötum: það ætti að vera ljóst að notkun kjarnorkuvopna í tengslum við átök milli Bandaríkjanna-NATO og Rússlands myndi óhjákvæmilega leiða til stigmögnunar og endaloka mannkyns eins og við þekkjum það.

Bandaríkin hafa ekki dregið úr skuldbindingum sínum til kjarnorkustríðs.

„Friðarskapandi kjarnorkusprengja“ er til skoðunar hjá stjórn Trumps. Hún er á teikniborði Pentagons.

„Trump, sem hefur ákaft reynt að fá friðarverðlaun Nóbels, hélt því fram að árásir hans hafi „bundið enda á“ hlutina, á svipaðan hátt og þegar kjarnorkusprengjunum var varpað.“

„Ég vil ekki nota dæmið Hiroshima, ég vil ekki nota dæmið Nagasaki, en það var í grundvallaratriðum það sama sem batt enda á stríðið,“ útskýrði Trump, samkvæmt Independent.  „Þetta batt enda á [Ísraels og Írans] stríðið. Ef við hefðum ekki [eyðilagt kjarnorkuaðstöðurnar], væru þeir að berjast núna,“ bætti hann við.

1,3 billjónir dollara veittar af Washington til þróunar „friðarskapandi kjarnorkuvopna“, ásamt einni billjón dollara í árlegum fjárlögum fyrir Pentagon. Meiri peningar, meiri eyðilegging.

Trump trúir að ákvörðun um að „binda enda á hlutina“ m.t.t. kjarnorkuvopna „muni gera heiminn öruggari“. Hann hefur rangt fyrir sér.

Hírósíma og Nagasakí var aðeins „æfing“

1. febrúar 2023

90 sekúndur eru til miðnættis samkvæmt Dómsdagsklukkunni

Friðarverðlaunahafar Nóbels [sem reikna út „Dómsdagsklukkuna“, þýð.] kenna Rússlandi stundum um þetta, án þess að minnast á sögu kjarnorkustríðs, að ógleymdri 1,3 billjón dollara áætlun Joe Biden um að þróa „nothæfari“, „lágstyrks-“ „fyrirbyggjandi kjarnorkuvopn“ til notkunar á grundvelli „fyrsta höggs“ gegn bæði kjarnorkuríkjum og kjarnorkuvopnalausum ríkjum, sem aðferð til „sjálfsvarnar“.

Þetta er kjarnorkustefnan sem nú ríkir í átökum Bandaríkjanna-NATO gegn Rússlandi.

Þetta var útlistað skýrt í áætlun nýíhaldsinna um „Verkefni fyrir nýja bandaríska öld“ (Project for the New American Century (PNAC) um aldamótin 2000:)

Manhattan-verkefni Bandaríkjanna

Rifjum nú upp sögu „dómsdagssviðsmyndarinnar“ sem var hluti af Manhattan-verkefni Bandaríkjanna sem hófst árið 1939, með þátttöku Bretlands og Kanada [Kanada var með vegna úraníumauðlinda].

Manhattan-verkefnið var leynileg áætlun um að þróa kjarnorkusprengjuna, undir stjórn bandaríska hernaðarráðuneytisins, sem leitt var (1941) af Leslie Groves hershöfðingja.

Framúrskarandi eðlisfræðingur, Dr. J. Robert Oppenheimer, var skipaður af hershöfðingja Groves til að leiða Los Alamos rannsóknarstofuna (einnig þekkt sem Verkefni Y) sem var stofnuð árið 1943 sem „algjörlega leynilegt svæði til að hanna kjarnorkusprengjur undir Manhattan-verkefninu“. Oppenheimer var falið að ráða og samhæfa teymi framúrskarandi kjarnorkuvísindamanna, þar á meðal ítalska eðlisfræðinginn og Nóbelsverðlaunahafann Dr. Enrico Fermi sem gekk til liðs við Los Alamos rannsóknarstofuna árið 1944.

Oppenheimer gegndi ekki aðeins lykilhlutverki í að samhæfa teymi kjarnorkuvísindamanna, hann tók einnig þátt í reglulegum samráðsfundum með yfirmanni Manhattan-verkefnisins, Groves hershöfðingja, sérstaklega varðandi notkun fyrstu kjarnorkusprengjanna sem varpað var á Hírósíma og Nagasakí, sem leiddi til meira en 300.000 dauðsfalla á staðnum.

Hér að neðan er afrit af símtali frá 6. ágúst 1945, sem leynd hefur verið létt af (milli Groves hershöfðingja og Dr. Oppenheimer) nokkrum klukkustundum eftir sprengjuvarpið á Hiroshima:

G. hersh: Ég er mjög stoltur af þér og þínu fólki [kjarnorkuvísindamönnum]

Dr. O: Gekk þetta vel?

G. hersh: Greinilega gekk þetta með gríðarlegum hvelli.

Áætlunin frá 15. september 1945 um að „þurrka Sovétríkin af landakortinu“

Aðeins tveimur vikum eftir opinber lok seinni heimsstyrjaldarinnar (2. september 1945) gaf bandaríska hernaðarráðuneytið út áætlun (15. september 1945) um að „Þurrka Sovétríkin af landakortinu“ (66 borgir með 204 kjarnorkusprengjum), þegar Bandaríkin og Sovétríkin voru bandamenn. Þetta alræmda verkefni er staðfest með skjölum sem leynd hefur verið aflétt af. (Fyrir frekari upplýsingar, sjá Chossudovsky, 2017)

Hér að neðan er mynd af þeim 66 borgum Sovétríkjanna sem bandaríska hernaðarráðuneytið hafði í hyggju að gera að skotmörkum.

Borgirnar 66. Smelltu á myndina til að stækka

„Generalprufa“ í Hiroshima og Nagasaki

Undirbúningsskjölin (sjá hér að neðan) staðfesta að gögn varðandi árásirnar á Hiroshima og Nagasaki voru notuð til að meta hagkvæmni sem og kostnað við hina miklu stærri árás gegn Sovétríkjunum. Þessi skjöl voru fullgerð 5-6 vikum eftir sprengjuvörpin á Hiroshima og Nagasaki (6. og 9. ágúst 1945).

„Til að tryggja þjóðaröryggi okkar“

Takið sérstaklega eftir samskiptunum milli Norstads hershöfðingja og yfirmanns Manhattan-verkefnisins, Leslie Groves hershöfðingja, sem var í stöðugu sambandi við Dr. J. Robert Oppenheimer, yfirmann teymis kjarnorkuvísindamanna í Los Alamos.

Þann 15. september 1945 sendi Norstad minnisblað tilLeslie Groves hershöfðingja þar sem hann óskaði eftir mati á „fjölda sprengja sem þarf til að tryggja þjóðaröryggi okkar“ (Fyrstu kröfur um kjarnorkuvopnabirgðir)

Groves hershöfðingi svaraði Norstad hershöfðingja án efa í samráði við Dr. Oppenheimer í minnisblaði dagsettu 29. september 1945 þar sem hann vísar til Hiroshima og Nagasaki.

Sjá kafla 2, undirkafla a, b og c.

„Það er ekki nauðsynlegt að ná algjörri eyðileggingu borgar til að eyðileggja virkni hennar. Hiroshima er ekki lengur til sem borg þó að svæðið sem varð fyrir algjörri eyðileggingu sé töluvert minna en heildarsvæðið.“

Lesið vandlega. Textinn hér að neðan staðfestir að Hiroshima og Nagasaki voru „generalprufa“. Hafið í huga að nafn landsins sem ógnar „þjóðaröryggi“ Bandaríkjanna er ekki nefnt.

Svar við minnisblaðinu frá 15. september 1945, má sjá hér:

„Dropshot-áætlunin“ frá 1949: 300 kjarnorkusprengjum beint að yfir 100 sovéskum borgum

Fjölmargar bandarískar hernaðaráætlanir (á forsetatíð Trumans) um árás á Sovétríkin voru „mótaðar og endurskoðaðar reglulega á milli 1945 og 1950“. Flestar þeirra voru algjörlega ónothæfar eins og J.W. Smith lýsir í bók sinni „The World’s Wasted Wealth 2“.

„Nöfnin sem þessum áætlunum voru gefin lýsa myndrænt árásareðli þeirra: Bushwhacker, Broiler, Sizzle, Shakedown, Offtackle, Dropshot, Trojan, Pincher og Frolic. Bandaríski herinn vissi um árásareðli verkefnisins sem Truman forseti hafði skipað þeim að undirbúa og hafði gefið hernaðaráætlunum sínum nöfn í samræmi við það“.

Dr. Michio Kaku og Daniel Axelrod færa sönnur á það í bók sinni To Win A Nuclear War: The Pentagon’s Secret War Plans  (byggt á leynilegum skjölum sem hafa verið gerð opinber) að áætluninni frá september 1945 hafi verið fylgt eftir með endurteknum áætlunum bandarísku ríkisstjórnarinnar um að sprengja Sovétríkin (síðan Rússland á tímanum eftir kalda stríðið):

„Þessi bók [segir í formála eftir Ramsey Clark] neyðir okkur til að endurskoða og endurskrifa sögu kalda stríðsins og vígbúnaðarkapphlaupið… Hún veitir ógnvænlega innsýn í leynilegar áætlanir Bandaríkjanna um að hefja kjarnorkustríð frá 1945 til dagsins í dag.“

Á eftir áætluninni frá september 1945 (um 66 borgir) kom önnur illskufull áætlun árið 1949 sem nefndist Dropshot-áætlunin.

Samkvæmt Kaku og Axelrod fól Dropshot í sér áætlun sem beindist gegn Sovétríkjunum um að „varpa að minnsta kosti 300 kjarnorkusprengjum og 20.000 tonnum af hefðbundnum sprengjum á 200 skotmörk í 100 þéttbýlissvæðum“, þar á meðal Moskvu og Leníngrad (Sankti Pétursborg).

Samkvæmt áætluninni myndu Bandaríkin hefja stríðið 1. janúar 1957.

Dropshot-áætlunin var mótuð áður en Rússar tilkynntu í ágúst 1949 um prófun á kjarnorkusprengju sinni.

Kaldastríðslistinn yfir 1200 borgir sem voru skotmörk

Upphaflega áætlunin frá 1945 um að ráðast á 66 borgir og Dropshot-áætlunin frá 1949 sem á eftir fylgdi (sem beindist að 100 borgum) voru uppfærðar á tímum kalda stríðsins. Áætlunin frá 1956 innihélt um 1200 borgir í Sovétríkjunum, löndum Sovétblokkarinnar í Austur-Evrópu og Kína (sjá leynileg skjöl sem hafa verið gerð opinber hér).

Sprengjurnar sem ætlaðar voru til árásanna voru umtalsvert öflugri að sprengigetu en þær sem varpað var á Hiroshima og Nagasaki.

Við erum að tala um skipulagt þjóðarmorð gegn Sovétríkjunum, Kína og Austur-Evrópu.

Upplýsingar varðandi „The SAC [Strategic Air Command] Atomic Weapons Requirements Study fyrir árið 1959, gerð í júní 1956“ voru gerðar opinberar 22. desember 2015. Samkvæmt National Security Archive www.nsarchive.org, veitir SAC, 1956:  

„…ítarlegasta og nákvæmasta lista yfir kjarnorkuskotmörk og skotmarkakerfi sem nokkru sinni hefur verið gerður opinber. Að því er best er vitað hefur ekkert sambærilegt skjal nokkurn tíma verið gert opinbert fyrir nokkurt tímabil í sögu kalda stríðsins.

SAC-rannsóknin inniheldur hryllilegar upplýsingar. … höfundarnir þróuðu áætlun um “kerfisbundna eyðileggingu„ á þéttbýlis- og iðnaðarskotmörkum Sovétblokkarinnar sem sérstaklega og skýrt beindist að “íbúum„ í öllum borgum, þar á meðal Peking, Moskvu, Leníngrad, Austur-Berlín og Varsjá.

SAC-skjalið inniheldur lista yfir meira en 1100 flugvelli í Sovétblokkinni, með forgangsröðun fyrir hvern flugvöll. …

Annar listi var yfir þéttbýlis- og iðnaðarsvæði sem tilgreind voru fyrir “kerfisbundna eyðileggingu„. SAC taldi upp yfir 1200 borgir í Sovétblokkinni, frá Austur-Þýskalandi til Kína, einnig með ákveðinni forgangsröðun. Moskva og Leníngrad voru í fyrsta og öðru sæti í forgangsröðun. Moskva innihélt 179 tilgreind skotmörk á jörðu niðri (DGZs) á meðan Leníngrad hafði 145, þar á meðal skotmörk sem voru “íbúar„. … Samkvæmt rannsókninni hefði SAC úr lofti beint sprengjum á bilinu 1,7 til 9 megatonn að skotmörkum sínum.“

Að sprengja þær á jörðu niðri, eins og áætlað var, hefði valdið mikilli geislunarhættu fyrir nærliggjandi almenna borgara. SAC vildi einnig 60 megatonna vopn sem það taldi nauðsynlegt til fælingar, en einnig vegna þess að það myndi skila „umtalsverðum árangri“ ef til óvæntrar árásar Sovétmanna kæmi. Vel að merkja: Eitt megatonn væri 70 sinnum sprengikraftur sprengjunnar sem eyðilagði Hiroshima.

…..

Ekkert vígbúnaðarkapphlaup var í gangi

Þetta vígvæðingarátak var gert á tíma þegar ekkert vígbúnaðarkapphlaup var í gangi. Það var aðeins eitt kjarnorkuveldi, nefnilega Bandaríkin, sem hafði þarna áætlun um að framkvæma dómsdagssviðsmynd (þjóðarmorð) gegn Sovétríkjunum, áætlun sem mótuð var í september 1945.

Sovétríkin urðu síðan kjarnorkuveldi í ágúst 1949, tveimur árum eftir að „dómsdagsklukkan“ var sett af stað – einkum til að beita því sem síðar var kallað „fæling“, þ.e.a.s. aðgerð til að letja kjarnorkuárás af hálfu Bandaríkjanna. Á hápunkti kalda stríðsins og vígbúnaðarkapphlaupins þróaðist þetta hugtak að lokum í það sem var skilgreint sem „gagnkvæmt tryggð eyðing“ (Mutually Assured Destruction, MAD).

Greinin er nokkuð stytt. Hún ásamt viðtölum birtist endurbirt á Global Research 26. júlí sl.