Fáein orð um það að þekkja vini sína
—
Ísland 10. maí 1940. Bretar gera innrás og mölva hurðina á Landssímahúsinu, sem var um það bil eina vörn landsins. Þannig hefst hersetan, sem þróaðist yfir í að verða kölluð Varnarsamningur við Bandaríkin. Þá er ekki meðtalið:
– Englendingar drápu Björn Þorleifsson, hirðstjóra og æðsta embættismann Íslendinga vestur á Rifi árið 1468 og svívirtu líkið. Ekkjan Ólöf ríka Loftsdóttir frá Skarði hefndi hans grimmilega (á þessum tíma áttu Íslendingar enn fé og sjálfsvirðingu – Danir tóku það allt af okkur með Siðaskiptunum 1550)
– Sovétmenn opna fyrstir þjóða sendiráð á Íslandi árið 1943 og Íslendingar fá að opna sendiráð í Moskvu sama ár. Í framhaldinu keppast önnur ríki við að opna sendiráð í Reykjavík og nýlendan Ísland öðlast burði til að lýsa yfir sjálfstæði frá Danmörku 1944
– Löndunarbann Breta á íslenskan fisk 1952, þegar Íslendingar hugðust útfæra 4 mílna landhelgi. Sovétmenn opnuðu þá hafnir í Murmansk og Riga fyrir vöruskipti og bannið varð að engu
– Þorskastríðin 1958-1976. Bretar sendu (þá) öflugasta herflota heims gegn íslenskum fiskibátum og varðskipum – þrátt fyrir að við séum stofnaðilar að NATO með þeim! Vestur-Þýskaland var þátttakandi 1973-1975 gegn Íslandi. Sovétmenn studdu Íslendinga á alþjóðasviðinu. Það endaði með því að Bandaríkin sáu sig knúin til að taka málstað Íslands (til að halda áhrifum sínum) og deilurnar leystust með tímanum
– Ísland lendir í miklum fjárhagserfiðleikum og stjórnlausri óðaverðbólgu eftir að síldin hvarf. Til stendur að Ísland fari á skuldagaleiðu AGS eins og aðrar gamlar nýlendur, sbr. í Afríku og víðar. Sovétmenn kaupa þá allt falt af Íslendingum til að forða því, kjötfjöllin og gærurnar, nokkra kílómetra af rauðum treflum frá Álafossi fyrir Rauða herinn og senda okkur bíla í skiptum fyrir fisk. Íslandi er forðað frá því að verða nýlenduherrunum að bráð í gegnum þessar sníkjulífsstofnanir þeirra
– Bretland setur Ísland og alla ríkisborgara þess á hryðjuverkalista alþjóðlega bankakerfisins 2008 í framhaldi af alþjóðlegri lausafjárkreppu, sem allir fengu aðstoð við nema Ísland og Grikkland. Medvedev og Pútín bjóða Íslandi 5 ma. evru lán á lægstu mögulegu vöxtum þess tíma til að leysa vandann – Rússland (og Kína sagði ÓRG síðar) beita sér fyrir málstað Íslands eins og Sovétríkin gerðu áður. Ekkert annað Evrópuríki nema Pólland og Færeyjar sýna samhug með Íslendingum. Þetta er önnur tilraunin til að koma Íslandi undir AGS. Einn bandarískur lögmaður Lee C. Buchheit – sem er vanur að aðstoða Afríkuríki gegn AGS og World Bank – tekur upp málstað Íslands. Ólafur Ragnar Grímsson forseti Íslands ákveður að þjóðin skuli kjósa um Icesave samningana, sem hafnaði þeim. Ísland hefur að lokum sigur í deilunni en þarf að sitja í gjaldeyrishöftum um árabil til að verjast alþjóðlega fjármálakerfinu (þökk sé Geir H. Haarde sem fékk Guð til að blessa Ísland)
Þegar litið er yfir söguna verður varla séð að vinir Íslands séu margir þegar á hólminn er komið. Það er auðvelt að eiga vini þegar vel gengur en hverjir hafa verið vinir Íslands í raun? Hvernig hafa íslenskir ráðamenn endurgoldið vináttuna fyrir hönd þjóðarinnar undanfarin ár? Hvernig ætla þeir að gera það framvegis?
– Englendingar drápu Björn Þorleifsson, hirðstjóra og æðsta embættismann Íslendinga vestur á Rifi árið 1468 og svívirtu líkið. Ekkjan Ólöf ríka Loftsdóttir frá Skarði hefndi hans grimmilega (á þessum tíma áttu Íslendingar enn fé og sjálfsvirðingu – Danir tóku það allt af okkur með Siðaskiptunum 1550)
– Sovétmenn opna fyrstir þjóða sendiráð á Íslandi árið 1943 og Íslendingar fá að opna sendiráð í Moskvu sama ár. Í framhaldinu keppast önnur ríki við að opna sendiráð í Reykjavík og nýlendan Ísland öðlast burði til að lýsa yfir sjálfstæði frá Danmörku 1944
– Löndunarbann Breta á íslenskan fisk 1952, þegar Íslendingar hugðust útfæra 4 mílna landhelgi. Sovétmenn opnuðu þá hafnir í Murmansk og Riga fyrir vöruskipti og bannið varð að engu
– Þorskastríðin 1958-1976. Bretar sendu (þá) öflugasta herflota heims gegn íslenskum fiskibátum og varðskipum – þrátt fyrir að við séum stofnaðilar að NATO með þeim! Vestur-Þýskaland var þátttakandi 1973-1975 gegn Íslandi. Sovétmenn studdu Íslendinga á alþjóðasviðinu. Það endaði með því að Bandaríkin sáu sig knúin til að taka málstað Íslands (til að halda áhrifum sínum) og deilurnar leystust með tímanum
– Ísland lendir í miklum fjárhagserfiðleikum og stjórnlausri óðaverðbólgu eftir að síldin hvarf. Til stendur að Ísland fari á skuldagaleiðu AGS eins og aðrar gamlar nýlendur, sbr. í Afríku og víðar. Sovétmenn kaupa þá allt falt af Íslendingum til að forða því, kjötfjöllin og gærurnar, nokkra kílómetra af rauðum treflum frá Álafossi fyrir Rauða herinn og senda okkur bíla í skiptum fyrir fisk. Íslandi er forðað frá því að verða nýlenduherrunum að bráð í gegnum þessar sníkjulífsstofnanir þeirra
– Bretland setur Ísland og alla ríkisborgara þess á hryðjuverkalista alþjóðlega bankakerfisins 2008 í framhaldi af alþjóðlegri lausafjárkreppu, sem allir fengu aðstoð við nema Ísland og Grikkland. Medvedev og Pútín bjóða Íslandi 5 ma. evru lán á lægstu mögulegu vöxtum þess tíma til að leysa vandann – Rússland (og Kína sagði ÓRG síðar) beita sér fyrir málstað Íslands eins og Sovétríkin gerðu áður. Ekkert annað Evrópuríki nema Pólland og Færeyjar sýna samhug með Íslendingum. Þetta er önnur tilraunin til að koma Íslandi undir AGS. Einn bandarískur lögmaður Lee C. Buchheit – sem er vanur að aðstoða Afríkuríki gegn AGS og World Bank – tekur upp málstað Íslands. Ólafur Ragnar Grímsson forseti Íslands ákveður að þjóðin skuli kjósa um Icesave samningana, sem hafnaði þeim. Ísland hefur að lokum sigur í deilunni en þarf að sitja í gjaldeyrishöftum um árabil til að verjast alþjóðlega fjármálakerfinu (þökk sé Geir H. Haarde sem fékk Guð til að blessa Ísland)
Þegar litið er yfir söguna verður varla séð að vinir Íslands séu margir þegar á hólminn er komið. Það er auðvelt að eiga vini þegar vel gengur en hverjir hafa verið vinir Íslands í raun? Hvernig hafa íslenskir ráðamenn endurgoldið vináttuna fyrir hönd þjóðarinnar undanfarin ár? Hvernig ætla þeir að gera það framvegis?
