Hérna er balanseruð og yfirveguð umfjöllun um Biden vs. Trump sem er hægt að taka til fyrirmyndar. Sem er hressandi í þessu svakalega skautaða flokkhollustu-umhverfi  (polarized partisan) þar sem allir eru fastir í einhverjum skotgröfum í annað hvort „team Blue“ (libbar, framsæknir, stundum kallaðir „vinstrið“) eða „team Red“ (MAGA, íhaldsmenn, hægrið), og tala um stjórnmál eins og um íþróttaleik – með eintómum klappstýruhætti, slagorðum og stöðluðum flokkspólitískum talpunktum, þar sem ómögulegt er að koma með óhlutdræga greiningu eða líta gagnrýnið á eigin hlið. Sjá viðtal Finian Cunningham við Peter Kuznick.        

Peter Kuznick er sagnfræðingur sem skrifaði m.a. bókina „The Untold History of the United States“ ásamt kvikmyndaleikstjóranum Oliver Stone, sem gerði samnefnda heimildaþætti samhliða bókinni. Kuznick er sérfræðingur um kjarnavopnamál og hefur m.a. mikið fjallað um Hiroshima. Hann er einnig friðarsinni og nokkurskonar húmanisti.

Hann segir að Biden hafi verið talsvert skárri en Trump varðandi innanríkismál, en þegar kemur að utanríkismálum væri Biden algjör hörmung. Ekki bara stuðningurinn við þjóðarmorð Ísrael á Gasa í 15 mánuði samfleytt (á meðan Trump tókst að semja um vopnahlé áður en hann tók við embætti) heldur hefur ríkisstjórn Biden einnig verið að heyja stórveldabaráttu og nýtt kalt stríð við Rússland og Kína, og kynda undir kjarnorkustyrjöld, þriðju heimsstyrjöldinni. Kuznick segir að það sé mesta hættan núna á kjarnorkustyrjöld síðan í Kúbudeilunni (á hápunkti kalda stríðsins). Hann segir það vera mikinn létti að Trump hafi tekið við, sem vill allavega taka skref til baka frá bjargbrúninni og róa hlutina niður. Hann segir Trump vera mjög gallaðan persónuleika, hann er sjálfhverfur eiginhagsmunaseggur og vindhandi sem hefur engin húmanísk prinsipp en – ólíkt Biden og hans teymi – þá hefur Trump allavega það viðhorf að stríð séu slæm, vill binda enda á þau og ekki starta nýjum stríðum.

Stríðsmál hljóta að koma fyrst. Því það er ekki hægt að byggja upp jafnara og betra samfélag í miðju stríðsástandi (sanngjarnara samfélag sem er betra fyrir minnihlutahópa o.s.frv.) ef allur peningurinn fer í hernaðarútgjöld og vopnaframleiðslu, og það er heldur ekki hægt—því þá er allt til einskins—ef við erum öll dauð og siðmenningunni hefur verið tortímt í kjarnorkustríði. Þess vegna hlýtur friðurinn að koma fyrst og síðan allt annað á eftir. Að koma í veg fyrir stríðsátök hlýtur að vera fyrsta forgangsmál, það er ekki hægt að ná öðru í gegn nema að það komi fyrst.

Kuznick vísar m.a. í það hvernig Kennedy og Krjústsjof sættust árið 1963 eftir Kúbudeiluna, og ætluðu að binda enda á kalda stríðið og afvopnast, en því miður var Kennedy myrtur í lok árs 1963 sem setti þessi áform í uppnám. En þeim tókst allavega að skrifa undir samninginn um bann við kjarnavopnatilraunum (ofanjarðar) áður en að Kennedy féll frá. Síðan þá (1963) hafa hvorki Bandaríkin né Sovétríkin/Rússland gert neinar tilraunir með kjarnavopn ofanjarðar. Þetta er ein fyrirmynd.

Kuznick vísar einnig til Jaltaráðstefnunnar í febrúar 1945 þegar Franklin Roosevelt, Winston Churchill og Stalín komu saman til að semja um nýja heimsskipan og reyna að stuðla að friði í heiminum að síðari heimsstyrjöldinni lokinni. Kuznick spyr hvers vegna Trump, Pútín og Xi Jinping geti ekki komið saman og haldið fund, ásamt öðrum leiðtogum eins og t.d. Lula frá Brasilíu og Modi frá Indlandi, til að tala saman og semja um að byggja upp friðsamlegri heim? Það þarf ekki meira til, segir Kuznick, heldur en bara að standa við þau prinsipp sem hefur þegar verið samið um í stofnsáttmála Sameinuðu þjóðanna. En það hefur auðvitað kerfisbundið verið brotið á þessum ákvæðum, sérstaklega af Bandaríkjunum og Ísrael í gegnum tíðina, og Rússland er heldur ekki saklaust í þeim efnum. Það þarf sem sagt ekki endilega að semja um algerlega „nýja heimsskipan“, það eina sem þarf að gera er að semja um að standa við stofnsáttmála SÞ og betrumbæta öryggiskerfi SÞ svo að það virki almennilega til að koma í veg fyrir stríð.