Bandaríkin réðust loks á Íran, eins og flest okkar vissu að myndi gerast, fyrr eða síðar; árásin var óumflýjanleg. Ekki aðeins vegna þrýstings frá Ísraels-lobbýinu og her-iðnaðarsamsteypunni, heldur einnig vegna þess að Bandaríkin hafa fulla ástæðu til að óttast að BRICS muni grafa undan yfirráðum Bandaríkjanna.

Ég vaknaði skyndilega um miðja nótt 21.-22. júní og vissi strax að núna, einmitt núna, hafði það gerst: Bandaríkin höfðu varpað sprengjum á Íran (þrátt fyrir að Trump hefði lýst því yfir, aðeins tveimur dögum áður, að hann myndi gefa Íran tvær vikur til að íhuga viðkvæma stöðu sína).

Ég ætla ekki að fjalla um afleiðingarnar fyrir Bandaríkin. Ég ætla ekki að velta fyrir mér hver verður „sigurvegarinn“.

Það sem samt er öruggt er að sigurvegarinn verður ekki Bandaríkin – ef ekki af öðrum sökum þá vegna þess að Bandaríkin hafa ekki unnið eitt einasta stríð síðan ég fæddist. Reyndar er það ekki alveg satt: Ég hvet þig til að hlusta á sagnfræðinginn David Gibbs útskýra hvernig Bandaríkin „unnu“ Kósóvóstríðið árið 1999.

Ísrael verður ekki heldur sigurvegarinn. Ísraelar eru um það bil 8 milljónir. Eins og við höfum lært af Tucker Carlson, þá hefur Íran 92 milljónir íbúa, fullt af fjöllum og með gríðarlegt þjóðarstolt. Og í raun hefur Ísrael þegar orðið fyrir verulegu tjóni.

Við vitum ekki hvernig nágrannaríki Ísraels munu bregðast við, að hvaða marki einræðisríki studd af Bandaríkjunum geta haldið aftur af reiðum þegnum sem styðja Palestínu. Það eru einmitt sjítarnir í Íran sem hafa stutt súnní-múslima í Palestínu, nokkuð sem súnní-stjórnir studdar af Bandaríkjunum gerðu ekki. Margir hljóta að vera afar reiðir.

Íran mun að sjálfsögðu þjást meira en hægt er að ímynda sér. Íran hefur nú orðið fyrir árásum án ögrunar  frá tveimur kjarnorkuvopnaveldum. Íran er ekki kjarnorkuvopnaveldi. Ég ítreka: Íran er ekki kjarnorkuvopnaveldi! En að mylja lönd er eitt af því sem Bandaríkin og Ísrael virðast hafa sérstaka ánægju af.

Auk þess, herstyrkur er ekki eini styrkur Bandaríkjanna. Stjórnmálaskýrendur hafa tilhneigingu til að gleyma gríðarlegu „mjúku“ valdi sem Bandaríkin beita. Áratugir af Hollywoodmyndum, djassi, dægurtónlist, Microsoft, Google leit, Netflix og HBO, o.s.frv., o.s.frv. og o.s.frv. draga úr þeirri reiði og sjokki sem hefði átt að leiða borgara heimsins að dyrum forseta sinna, konunga og forsætisráðherra. Almennir borgarar heimsins ættu að vera hrópandi hátt gegn þeirri vitfirringu að kasta okkur inn í undanfara nýrrar heimsstyrjaldar. Við höfum verið dópuð í doða og erum blind og heyrnarlaus gagnvart lygum bandarískra frásagna. Hér, þar og nánast alls staðar erum við undir klístruðum þumalfingri bandaríska afþreyingariðnaðarins.

Bandaríkin hafa lengi haft augastað á Íran. Sjáðu stuttu upptökuna af hershöfðingjanum Wesley Clark (í viðtali við Democracy Now árið 2007). Wesley Clark virðist vera afar heillandi maður og þegar þetta viðtal var tekið var hann að íhuga að bjóða sig aftur fram til forseta. Þú gætir einnig hlustað á útskýringu hans, frá 22. til 25. mínútu inni í heildarviðtalinu, um áætlanir um innrás í Haítí. Einstaklega heillandi maður, ítreka ég, og hættulegur, með frábæra kímnigáfu.

Sumir halda því fram að Ísrael stjórni Bandaríkjunum. Aðrir halda því fram að „vörnin“ fyrir Ísraels sé aðeins yfirvarp.

Hagfræðingurinn Michael Hudson orðar það svo:

Hvatinn að árásinni á Íran hefur ekkert að gera með tilraunir Írans til að tryggja fullveldi sitt með því að þróa kjarnorkuvopn. Grundvallarvandamálið er að Bandaríkin hafa tekið frumkvæðið að því að reyna að koma í veg fyrir að Íran og önnur lönd losi sig undan yfirvaldi bandaríska dollarsins og einpóla yfirráðum Bandaríkjanna.

Svo ef þú heldur að vopnahlé milli Bandaríkjanna/Ísraels og Írans sé meira en tímabundið, hugsaðu þá upp á nýtt. Ísrael samþykkti vopnahlé aðeins til að ná andanum. Stríðið er rétt að byrja.

Á meðan, aftur í grunnbúðunum, hvað Evrópusambandið mun gera er ráðgáta. Evrópusambandið hefur um nokkurt skeið virst vera í sjálfsvígshugleiðingum. Evrópskir leiðtogar eru ákveðnir í að ástunda hernaðarlegan keynesisma. Enginn skilur alveg af hverju. Vissulega virðist Merz kanslari vera fáviti. Keir Starmer virðist einnig vera fáviti. En örugglega eru báðir umkringdir teymi ráðgjafa, hámenntaðra sérfræðinga?

Á leiðtogafundi NATO í Haag 25/6 sýndu Evrópuleiðtogarnir Donald Trump stimamjúka  auðmýkt, samþykktu að fullu kröfur hans um 5% þjóðartekna til hermála og lofuðu hann mjög fyrir framgönguna í Íran.

Mér finnst skoðun David Gibbs á afstöðu og „sjálfstæði“ Evrópu mjög áhugaverð. Evrópusambandið og Evrópa, útskýrir hann í samtalinu sem vísað er til hér að ofan, misstu sjálfstæði sitt í Kósóvóstríðinu 1998-1999. Það er ekki nýtt fyrir mér að heyra að flest Evrópuríki, þar á meðal mitt eigið land Noregur, séu lénsmenn Bandaríkjanna. Það ætti ekki heldur að koma mér á óvart að heyra að í leppríki verði jafnvel vísindi og blaðamennska að bugta sig í forsal hans hátignar. Skoðið bara nýlegan þrýsting Hvíta hússins á jafnvel virtustu háskóla Bandaríkjanna.

Í Kósóvóstríðinu voru Bandaríkin og NATO ekki að verja þjóðernisminnihluta heldur að tryggja bandarísk yfirráð.  Ég sé líka að rannsókn Gibbs á þeim öflum sem þá áttust við staðfestir þá skoðun mína að utanríkisstefna Bandaríkjanna snýst ekki, og hefur aldrei snúist, um baráttu hins góða gegn hinu illa.

Katjana Edwardsen er norskur áhugamaður um alþjóðamál. Hún bjó í áratug á Íslandi og hefur skrifaðnokkrar greinar fyrir Neista.